Fanny Eaton: Η Google τιμά την Τζαμαϊκανή μούσα των Προραφαηλιτών ζωγράφων
Η Fanny Eaton, Τζαμαϊκανή μούσα καλλιτεχνών και υπέρτατο μοντέλο στη δεκαετία του 1860 για σπουδαίους Άγγλους ζωγράφους, οι οποίοι επεδίωκαν να επαναπροσδιορίσουν τα βικτωριανά πρότυπα της ομορφιάς, έχει σήμερα την τιμητική της, και η Google της αφιερώνει το σημερινό της doodle.
Η Fanny Eaton (Φάνυ Ίτον), ή Fanny Matilda Antwistle όπως ήταν το κανονικό της όνομα, γεννήθηκε στην επαρχία Σάρεϊ της Τζαμάικα, στις 13 Ιουλίου 1835. Μετακόμισε με τη μητέρα της στη Βρετανία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1840, προς την αρχή της Βικτωριανής Εποχής.
Σε ηλικία 20 ετών ξεκίνησε το μόντελινγκ για ζωγράφους πορτρέτων στη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου, ενώ σύντομα τράβηξε την προσοχή μιας συλλογικότητας ανερχόμενων καλλιτεχνών, της Αδελφότητας των Προραφαηλιτών.
Η Eaton έκανε το δημόσιο ντεμπούτο της στον πίνακα του Simeon Soloman, «Η Μητέρα του Μωυσή», ο οποίος εκτέθηκε το 1860 στη Βασιλική Ακαδημία.
Richmond, William Blake – «The Slave»
Κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας, το όνομά της συνδέθηκε καλλιτεχνικά με διάφορους εξέχοντες Προραφαηλίτες ζωγράφους, όπως οι Dante Gabriel Rossetti, John Everett Millais και Rebecca Soloman.
Αναδείχθηκε ως το μοντέλο με την απόλυτη ομορφιά και έγινε το επίκεντρο της προσοχής σε μια εποχή όπου ακόμα οι μαύροι ήταν στο περιθώριο και συχνά είχαν αρνητικό πρόσημο στη βικτωριανή τέχνη.
Millais, John Everett – «Jephthah»
Το έργο του John Everett Millais «Jephthah», το 1867, πιστεύεται ότι χαρακτηρίζει την τελευταία παρουσία της σε πίνακα ζωγραφικής. Η Eaton πέθανε στις 4 Μαρτίου 1924, στο Λονδίνο, σε ηλικία 88 ετών.
Η αγάπη είναι έργο αντανάκλασης και μεγέθυνσης του φωτός του άλλου. Έργο που σώζει ζωές σε εκείνες τις στιγμές όπου η ζωή, η ντροπή και η θλίψη κρύβουν το δικό μας φως από τη δική […]
Από το φόβο στην εμπιστοσύνη, από τη σιωπή στην αποδοχή και τη σύνδεση. Αυτή είναι η αληθινή ιστορία της λύτρωσης… Max Richter – To the Stars (From “Ad Astra” Soundtrack)
Αυτό που είναι, όχι αυτό που έχει υπάρξει ούτε αυτό που θα έπρεπε να είναι… A Night of Mellon Collie & Infinite Sadness: Billy Corgan performs “1979” Justine never knew the rules Hung down with […]
Η απώλεια δεν είναι η τελευταία λέξη. Είναι η αρχή μιας νέας φροντίδας, η φροντίδα της μνήμης, που αναπόφευκτα προκύπτει. Κι εμείς, όσο κι αν αργούμε, μαθαίνουμε σιγά-σιγά τον τρόπο να ανθίζουμε, ξανά! Γιάννης Ζαραμπούκας […]