Μπορεί σύμφωνα με τα εμπορικά στοιχεία ή τη δημοφιλία στα σόσιαλ μίντια, καλλιτέχνες όπως η Τέιλορ Σουίφτ ή ο Εντ Σίραν να βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην κορυφή της μουσικής βιομηχανίας, ωστόσο το όνομα που σημάδεψε πραγματικά το 2019, τουλάχιστον στον χώρο της ευρύτερης ποπ, είναι αναμφισβήτητα αυτό της Μπίλι Εϊλις. Η ιστορία της 18χρονης Αμερικανίδας εκ πρώτης όψεως μοιάζει με δεκάδες άλλες εφηβικών ειδώλων που ξεπηδούν συχνά-πυκνά, κάνοντας τεράστια επιτυχία στις μικρές ηλικίες, για να μπουν συνήθως στο περιθώριο ως «ενήλικοι»: πρώτα τραγούδια στα 14, δίσκος στα 17, κατευθείαν στο Νο 1 των τσαρτ, μεγάλες συναυλίες γεμάτες εφηβικές τσιρίδες κ.ο.κ. Μόνο που η Μπίλι Εϊλις δεν είναι ακριβώς συνηθισμένη έφηβη, ούτε το άλμπουμ της έργο που αποδίδει κανείς σε μουσικό με… ακμή.

Ο τίτλος άλλωστε «When we all fall asleep, where do we go?» σε προϊδεάζει. Εδώ δεν έχεις να κάνεις με φούξια ρομάντζο και τσιχλόφουσκες – τουλάχιστον στην εμφάνιση, που όμως κάνει τη διαφορά. Τα θέματα είναι όντως μάλλον τυπικά εφηβικά: σεξουαλικότητα, απόρριψη, ουσίες, τάσεις φυγής κ.τ.λ., όλα όμως τυλιγμένα σε μια σκοτεινή γκοθ διάθεση, όχι ακριβώς μελαγχολική αλλά απόκοσμη. Η φωνή της Μπίλι είναι μετρημένη, υπαινικτική, πότε τραγουδά μελωδικά και πότε αραδιάζει απλώς ρίμες όπως στο χιπ-χοπ. Στη μουσική τα μπάσα κυριαρχούν, μαζί με παράξενους ήχους, από τον επαναλαμβανόμενο τόνο του φαναριού για τους πεζούς μέχρι… ουρλιαχτά.

Ολα αυτά χρησιμοποιούνται δημιουργικά όπως θα έκανε ένας DJ, έργο της ίδιας της Εϊλις, αλλά και του αδελφού της Φινέα Ο’ Κόνελ, ο οποίος έχει κάνει την παραγωγή. Αυτό είναι ένα άλλο θαυμαστό στοιχείο. Το «When we fall asleep…» δεν ηχογραφήθηκε σε επαγγελματικό στούντιο, αλλά σε ένα δωμάτιο του σπιτιού, με τα δύο αδέλφια να δουλεύουν σχεδόν εμμονικά κάθε τραγούδι, όπως έχουν πει σε συνεντεύξεις. Πράγματι, το αποτέλεσμα φαίνεται σε κομμάτια όπως τα «Bad Guy» και «Bury a friend», όπου τα φωνητικά της Εϊλις ενσωματώνονται τόσο άψογα στο ηλεκτρονικό-ποπ σύνολο που το κάνουν να φαίνεται πλουσιότερο από ό,τι όντως είναι.

Ο θόρυβος πάντως γύρω από το φαινόμενο Μπίλι Εϊλις δεν έχει να κάνει μόνο με τη μουσική. Η συγκεκριμένη περιφρονεί σχεδόν κάθε τυπικό κανόνα της εφηβικής ποπ. Ντύνεται με φαρδιά αγορίστικα ρούχα, βάφει τα μαλλιά της στο πράσινο του πανκ, προσπαθεί να κάνει τη φωνή της να ακουστεί σε σοβαρά θέματα όπως αυτό της κλιματικής αλλαγής.

Γεννημένη μόλις το 2001 μοιάζει με καλλιτεχνικό καθρέφτη μιας γενιάς που απεχθάνεται τις συμβάσεις και επιπλέον –μέσω του βομβαρδισμού της πληροφορίας– έχει μεγαλώσει γρήγορα. Η δημιουργικότητά της μπορεί να φαντάζει κάπως τραχιά και ξένη στους παλαιότερους αλλά η ουσία της είναι κρυστάλλινη, σαν τα γαλάζια μάτια της Μπίλι Εϊλις.