Ως η feel-good ταινία της χρονιάς διαφημίζεται αυτό το φιλμ της Γκούριντερ Τσάντα («Κάντο όπως ο Beckham»). Η ιστορία ενηλικίωσης ενός καταπιεσμένου έφηβου, γιου πακιστανών μεταναστών στο Λούτον των 80s, ο οποίος βρίσκει τη σωτηρία του και το νόημα της ζωής στη μουσική του Μπρους Σπρίνγκστιν. Εμπνευσμένη από την αυτοβιογραφία του  Σαφράζ Μανζούρ, superfan του «Αφεντικού», η ταινία καταφέρνει να μιλήσει σε όλους όσους νιώθουν να έχουν σωθεί με το σινεμά ή τη μουσική, όποια κι αν είναι η γνώμη τους για τη μουσική του μεγάλου Σπρίνγκστιν.