Με φωνή κρυστάλλινη και αυστηρή, παρουσία στη σκηνή χωρίς υπερβολές αλλά με αψάδα και δύναμη, λόγω της δύσκολης παιδικής ηλικίας που πέρασε, η Κουμιώτη κατέκτησε μια σημαντική θέση ανάμεσα στους καλλιτέχνες του νέου κύματος…

Η φωνή της ήταν κρυστάλλινη, αυστηρή, αβίαστη, γλυκιά, με χαρακτήρα. Χωρίς υπερβολές η παρουσία της στη σκηνή, ούτε καμώματα και επίδειξη στην ερμηνεία. Ψημένη στη σκληρότητα των χρόνων που μεγάλωσε, όταν σου μιλούσε η Ρένα Κουμιώτη, είχε αψάδα και δύναμη. Αλλωστε δύναμη, και μάλιστα μεγάλη, έδειξε στα τελευταία χρόνια της ζωής της, με τις ταλαιπωρίες της υγείας της και τις απώλειες.

«Ήταν σπουδαία φωνή, δωρική. Είχε τη δυνατότητα να κάνει μεγάλη καριέρα. Μπορούσε να διαδεχτεί τη Βίκυ Μοσχολιού», λέει στην «Καθημερινή» ο Μανώλης Μητσιάς για τη Ρένα Κουμιώτη, που έφυγε στα 81 της χρόνια. Είχαν πρωτοσυνεργαστεί το 1968 στην «Απανεμιά». «Ηταν μια γυναίκα έξω καρδιά, δεν ήταν τόσο της τακτοποιημένης ζωής. Εχασε ευκαιρίες φεύγοντας για δουλειά στο εξωτερικό».

Η Κουμιώτη ταυτίστηκε με την εποχή των μπουάτ και του νέου κύματος, μα πάνω απ’ όλα με τον «Δρόμο» των Μίμη Πλέσσα και Λευτέρη Παπαδόπουλου, του εμπορικότερου άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας, στο οποίο τραγούδησε με τον Γιάννη Πουλόπουλο και την Πόπη Αστεριάδη το 1969.

Ο Μ. Πλέσσας περιγράφει χαρακτηριστικά τη συνεργασία τους στο «Ενας δρόμος, χίλιες νότες» στον Μάκη Δελαπόρτα (εκδ. Αγκυρα), τονίζοντας ότι της έδωσε τα δύο μοναδικά γυναικεία τραγούδια του δίσκου, το «Πρώτη φορά» και το «Δώσε μου το στόμα σου»: «Τόσο με πείθει η αλήθεια της, ώστε στον επόμενο, που είναι οι “Μέρες του καλοκαιριού”, της δίνω μια ισοψηφία με τον Γιάννη Πουλόπουλο, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν η μεγάλη φίρμα. Κατόπιν, στο “Θάλασσα πικροθάλασσα” με τον Βίρβο, πάλι της εμπιστεύομαι τα περισσότερα τραγούδια, αλλά εδώ πια, κάνει εκείνη τη μεγαλύτερη επιτυχία με το “Αγια Κυριακή”». Ολα όσα είπε και το «Σταμάτησε του ρολογιού τους δείκτες» «δεν τα έχει τραγουδήσει κανείς καλύτερα από εκείνη, αφού τα σφράγισε με την ανεπανάληπτη δωρική και επιβλητική φωνή της».

Οι γονείς της ήταν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Επτά μηνών έχασε τη μητέρα της· η γιαγιά της τη μεγάλωσε, όπως και τα δυο της αδέλφια. Αμέσως μετά το Δημοτικό, η Ρένα Κουμιώτου όπως ήταν το επίθετό της πριν της το ψαλιδίσει ο Αλέκος Πατσιφάς, δούλεψε ως εργάτρια. Σε μία από τις δουλειές που έκανε, στο εργοστάσιο Παπαστράτου, γνώρισε και παντρεύτηκε μικρή τον πρώτο της σύζυγο, με τον οποίο απέκτησαν τον πρώτο της γιο, που έφυγε πέρυσι από τη ζωή.

Η πρώτη φορά

Σε μια ωραία συνέντευξή της στον Αντώνη Μποσκοΐτη (Lifo) η Κουμιώτη περιγράφει πώς πρωτοτραγούδησε όταν παρέα με έναν γνωστό της πήγαν σε νυχτερινό μαγαζί των αδελφών Μενιδιάτη. «Στραγάλια έχει αυτή στον λαιμό της;», ρώτησε με άνεση τον ιδιοκτήτη για την τραγουδίστρια του κέντρου. «Εσύ τραγουδάς καλύτερα;», της είπε εκείνος και αυτή απάντησε: «Απ’ αυτήν, ναι». «Κοπανάω κι εγώ μια μπίρα, χαλαρώνω και λέω “θα βγω”». Και βγήκε με τον Σπύρο Λιόση στο μπουζούκι.

Λίγο αργότερα πήγε στην «Απανεμιά», όπου την είδε ο Μάνος Λοΐζος και παρότρυνε τον Λευτέρη Παπαδόπουλο να την ακούσει την εποχή που με τον Μίμη Πλέσσα ετοίμαζαν τον «Δρόμο». Ο Πλέσσας τυχαία διάβασε τα χειρόγραφα στο σπίτι του στιχουργού, όσο εκείνος μιλούσε στο τηλέφωνο.

Ο Λ. Παπαδόπουλος δεν πίστεψε ότι θα γίνουν τραγούδια γιατί δεν τα είχε επεξεργαστεί, δεν είχαν κουπλέ – ρεφρέν, όμως σε δύο ημέρες ο συνθέτης του τα έπαιξε στο πιάνο και τον έπεισε να τα πάνε στον Αλέκο Πατσιφά. Εκείνος τα βάφτισε «Ο δρόμος». Ο Παπαδόπουλος ακούγοντας την Κουμιώτη στην «Απανεμιά», τη συμβούλεψε να την ακούσει ο Πατσιφάς και εκείνος της έκλεισε ραντεβού με τον Πλέσσα. Η δισκογραφική επιτυχία ήταν μεγάλη και το 1970 ακολούθησε η μουσική παράσταση στο θέατρο Σινεάκ-Παξινού.

Στο βιβλίο του «Τα τραγούδια γράφουν την ιστορία τους» (εκδ. Ιανός), ο Λ. Παπαδόπουλος γράφει ότι οι παραστάσεις του «Δρόμου» ήταν τις ημέρες των ρεπό του ζεύγους Παξινού – Μινωτή που έπαιζαν την «Ηρα και το παγώνι». Οι θεατές πολλοί, αλλά λίγοι στις κανονικές παραστάσεις των δύο ηθοποιών. «Αυτό ενόχλησε σφόδρα τον Μινωτή, που έδωσε μια συνέντευξη, μίλαγε για “μπουζουκτσήδες” και μας έβριζε».

Τα χρόνια που ακολούθησαν η Ρένα Κουμιώτη συνεργάστηκε με τους Μπιθικώτση, Κόκοτα, Χρηστάκη, Ζαμπέτα, Διονυσίου, Λίντα κ.ά. Το 1974 στο Μόντρεαλ γνώρισε τον δεύτερο σύζυγό της, με τον οποίο απέκτησε τον δεύτερο γιο της. Χώρισε το 1983 και επανέκαμψε στην Ελλάδα και στο τραγούδι. Ομως άλλαζαν οι εποχές, όπως το τραγούδι.

Γιώτα Συκκά-kathimerini.gr