Εξελίσσεται στην εκφραστικότερη καλλιτέχνιδα της γενιάς μας, αποτυπώνοντας σε τραγούδια τα ανείπωτα της δικής της ζωής

Όπως και σε καθετί στη ζωή, έτσι και στη μουσική, όλα ξεκινούν από μερικούς απλούς κανόνες…

Α΄ κανόνας: Μην αποφεύγεις τα συναισθήματα, η βίωσή τους είναι ό,τι θα σε κάνει αυθεντικό και μοναδικό απέναντι στο κοινό σου.

Β΄ κανόνας: Πήγαινε όπου σε πάει η καρδιά, και οι παλμοί της μια μελωδία είναι, που οφείλεις ν’ ακούς πρώτα και πάνω απ’ όλα.

Γ΄ κανόνας: Να θυμάσαι πως μέσα από τα τραγούδια σου μπορείς να θεραπεύσεις και να θεραπευτείς.

Από το ένα μέχρι το τρία, λίγοι είναι αυτοί που στη millennial μουσική σκηνή έχουν καταφέρει ν’ «ακονίσουν» τις δυνατότητές τους γύρω από τέτοιες αρχές. Ωστόσο, η Σάρα Ψάλτη θέτει ακριβώς εκεί τα στεγανά της δικής της τέχνης. «Για μένα, η δημιουργία είναι ένας τρόπος εκτόνωσης. Ένα πρόχειρο σκίτσο, η μουσική, η ποίηση, οι στίχοι, αποτελούν προσωπική διέξοδο. Είμαι αγχώδης άνθρωπος. Άλλοι ασχολούνται με τον αθλητισμό ή ταξιδεύουν. Εγώ χρειάζομαι ένα χαρτί κι ένα μολύβι ή τον υπολογιστή μου», λέει χαρακτηριστικά.

Διαθέτοντας μια προσωπικότητα που κλέβει από την αρχή το ενδιαφέρον, η ίδια γράφει για να διοχετεύσει το συναίσθημά της σε κάτι δημιουργικό, αγγίζοντας ζητήματα, αλήθειες και σπαραγμούς που ελάχιστοι μπορούν. Τη συναντήσαμε μετά την κυκλοφορία του νέου διπλού της single, το rework του «Μην αλλάξεις για μένα» της υπέροχης Joanna Drigo, τη συνεργασία της σε διασκευές τραγουδιών του σπουδαίου Μάνου Λοΐζου και εν αναμονή του νέου της δίσκου τον Νοέμβρη, για να γνωρίσουμε ποια στ’ αλήθεια είναι η καλλιτέχνιδα πίσω από το ψευδώνυμο “Sarah P.”

Στα δικά της μονοπάτια

Η σχέση της με το τραγούδι ξεκίνησε μέσω των γονιών της. Ο πατέρας της, όπως θυμάται, αγαπούσε πολύ τη μουσική: «Ηχογραφούσαμε μαζί διασκευές στο σαλόνι του σπιτιού με το ραδιοκασετόφωνο. Άλλες εποχές, πιο απλές. Αργότερα, στην εφηβεία, ένιωσα την ανάγκη να ανεξαρτητοποιηθώ μουσικά και περνούσα ατελείωτες ώρες ακούγοντας τραγούδια». Το 2010 άρχισε να διαγράφει τα πρώτα της βήματα ως front singer του dream pop διδύμου “Keep Shelly in Athens”, που τέσσερα χρόνια αργότερα διαλύθηκε, με αποτέλεσμα η ίδια να οδηγηθεί στο Βερολίνο, αναζητώντας μια νέα αρχή. «Εκείνη την εποχή είχα τάσεις φυγής. Ένιωσα την ανάγκη να δοκιμαστώ σ’ έναν ξένο τόπο, με ίσως περισσότερες ευκαιρίες. Το Βερολίνο με άλλαξε. Εκεί ωρίμασα, γνώρισα τον άνθρωπο με τον οποίο αποφάσισα να μοιραστώ τη ζωή μου και να κάνω οικογένεια. Δοκιμάστηκα και σε άλλους ρόλους και δουλειές και, με έναν τρόπο, “προσγειώθηκα”. Συνειδητοποίησα πως η μουσική βιομηχανία δεν είναι για μένα. Παραείμαι ισχυρογνώμων και ιδεαλίστρια για να λειτουργήσω μέσα στο πλαίσιο που εκείνη θέτει», παραδέχεται.

Έτσι, έφτιαξε τη δική της εταιρία, ώστε να κυκλοφορεί τη μουσική της με τους δικούς της όρους – με το κόστος τού να είναι «πάντα το αουτσάιντερ», όπως λέει. Παράλληλα, ασχολήθηκε με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των καλλιτεχνών μέσω οργανωμένων ομάδων και την προώθηση της ψυχικής υγείας στη μουσική κι όχι μόνο. Το 2019, μαζί με τον άντρα της αποφάσισαν πως ήθελαν να ζήσουν στην Αθήνα, κι έτσι έπραξαν. «Δεν έχει αλλάξει κάτι, πέρα από την ανάγκη μου να κάνω ένα βήμα πίσω σε ό,τι αφορά τον ακτιβισμό, χωρίς να έχω σταματήσει να δραστηριοποιούμαι μέσω ομάδων πίεσης», δηλώνει για την επιστροφή της.

Ανάμεσα σε αυτά, η Σάρα έχει σπουδάσει και θέατρο, κρίνοντάς το ως ένα περιβάλλον που δεν ταίριαξε στην ιδεολογία της: «Τελείωσα τη σχολή και κάπου εκεί τελείωσε και η προσπάθειά μου να καταφέρω κάτι σε αυτόν τον χώρο. Επέλεξα τη μουσική ενστικτωδώς και νομίζω έπραξα σωστά, γιατί, αποφασίζοντας να χαράξω τον δικό μου, ανεξάρτητο, δρόμο, απομακρύνθηκα συνειδητά από τοξικές συμπεριφορές που βαφτίζονται ως “θέληση” και “πειθαρχία”. Δεν κλείνω πόρτες, όμως, αν μου ήταν δύσκολο στα 20 να συμβιβαστώ, στα 32 μού φαντάζει αστείο. Ίσως τα πράγματα αλλάζουν πια. Ίσως ένας χώρος τον οποίο διέπει ο σεβασμός να μην είναι ουτοπία».

Μελωδικές αλήθειες

Μέσα από τα τραγούδια της, η εκκεντρική δημιουργός επιδιώκει να κάνει τους ακροατές της να νιώσουν ασφάλεια και οικειότητα, ν’ ανατρέξουν σε δικές τους εμπειρίες, να συνδεθούν. Στην ερώτηση ποιο είναι το πιο προσωπικό τραγούδι της, αυτή απαντά με ειλικρίνεια: «Το “My Father’s Eyes” είναι ένα τραγούδι που εύχομαι να μην είχα γράψει ποτέ, γιατί πραγματεύεται την απώλεια του πατέρα μου. Όλα αυτά που θα ήθελα να του είχα πει όσο ήταν ακόμη εδώ. Με τον μπαμπά μου μιλούσαμε με τραγούδια, κι αυτό είναι η προσπάθειά μου να διατηρήσω αυτήν τη μορφή επικοινωνίας ζωντανή».

Σήμερα, η ίδια βρίσκει έμπνευση στα μάτια της κόρης της, Πανδώρας. Η τελευταία της δουλειά, “Prayer/ICNSG”, είναι ένα τραγούδι για τον πόνο του να λες «αντίο», για το οποίο την επαίνεσε το περιοδικό Wonderland, ενώ το νέο της άλμπουμ αναμένεται να βρεθεί on air τέλος του χρόνου. Στο αποκορύφωμα όλων, η Σάρα υπήρξε μέρος και του αφιερωματικού δίσκου στον Μάνο Λοΐζο: «Έχω μεγαλώσει με τη μουσική του, όπως οι πιο πολλοί Έλληνες. Είναι τεράστια τιμή να συμπεριληφθεί η διασκευή μου. Δούλεψα το “Χρυσό πουλί μου (Ο ήλιος πάει να δύσει)”, μαζί με τον μουσικό παραγωγό Flavio Gonnellini, με τον οποίο μοιραζόμαστε κοινές αναφορές. Το τραγούδι αυτό είναι από το άλμπουμ “Κάτω από ένα κουνουπίδι”. Μεγάλωσα με αυτόν τον δίσκο. Είναι οι παιδικές μου μνήμες, με τον μπαμπά μου να μου εξηγεί τους στίχους, πώς τα σύννεφα γίνονται τεράστιοι πανσέδες».

Μουσική υπευθυνότητα

Αντιμετωπίζοντας την τέχνη της υπεύθυνα, η Σάρα μιλά ανοιχτά για το πόσο σημαντική είναι η ψυχική υγεία. Φυσικά, υπάρχει ένας ξεκάθαρος λόγος που έχει επιλέξει να υποστηρίζει κάτι τέτοιο, δίνοντας μια ιδιαίτερη πνοή στο έργο της: «Η ψυχική υγεία μάς αφορά όλους. Η ενημέρωσή μας, αν και καλύτερη από το παρελθόν, είναι ελλιπής. Δεν έχουμε ακόμη εξοικειωθεί με το θέμα. Για μένα, η ψυχική υγεία δεν είναι δεδομένη. Το άγχος μου συχνά στη ζωή μου γίνεται εμπόδιο. Μιλάω και γράφω για αυτό και για τις συνέπειες που έχει στη ζωή μου εν μέρει για το “ξορκίσω”, αλλά και για να συνδεθώ με άλλους ανθρώπους που μπορεί να έχουν παρόμοιες σκέψεις και βιώματα, ώστε να γίνουμε πολλοί. Και ίσως τότε αλλάξει κάτι…».

Πηγή: glow.gr