Ένας… χρόνος. Ο δρόμος ήταν και συνεχίζει να είναι δύσκολος. Έχει πόνο. Έχει όμως και δώρα. Κυρίως αγάπη. Αυτήν κρατώ σήμερα και ευγνωμονώ. Ευγνωμονώ όλους που με δέχτηκαν όπως είμαι, που καθημερινά στέκονται πλάι μου ακόμη και αν δεν τους το ζητήσω. Μακάρι να μπορούσα να σας αγκαλιάσω, αλλά δεν γίνεται. Για πρώτη φορά στη ζωή μου οι άνθρωποι που με αγαπούν και τους αγαπώ δεν χωράνε στην αγκαλιά μου. Ακόμη όμως και αν χωρούσατε, πολύ φοβάμαι πως θα σας έσφιγγα τόσο, που θα… ραγίζατε.

Arrive Alive λοιπόν.  Arrive Alive (And Kicking) συμπληρώνω…

Σας ευχαριστώ!